De belevenissen van Teacher Viola
Door: Viola Philippens
Blijf op de hoogte en volg Viola
21 Februari 2013 | Zambia, Mpongwe
Hallo allemaal,
De eerste vier echte lesgeefdagen zitten er al weer op. Jullie zullen vast benieuwd zijn hoe het me is vergaan! Nou, ik kan jullie eerlijk vertellen, ik heb het erg moeilijk gehad.
Ik wist dat ik niet al te hoge verwachtingen mocht hebben, maar dat ik zo ver terug naar de basis moest, heb ik niet geweten!
Maandag: was ik op van de zenuwen. Ik wist niet wat ik kon verwachten en zag er een beetje tegenop. Toen ik eenmaal voor de klas stond, waren de zenuwen gelukkig al snel weg. Het lesgeven in het Engels ging eigenlijk best goed. Alleen had ik het idee dat geen kind er iets van begreep. Als ik iets vroeg aan de kinderen, gaf er niemand, maar dan ook niemand antwoord. Als mijn mentor het vertaalde in het Bemba, gaven ze nog steeds geen antwoord. Als je vanuit Nederland gewend bent om tijdens je lessen interactie te hebben met je leerlingen, is het best moeilijk als je geen respons krijgt. Ik heb maar alles wat ik vertelde op het bord geschreven en de kinderen schreven dit dan weer over in hun schrift. Zo ging dat met de rekenles en de Engelse les. Er was dan wel een positief punt dat ik deze twee lessen vóór de pauze af heb gekregen! Ik kreeg ook al meteen de complimenten van mijn mentor dat ik het goed deed. Zelf had ik dit gevoel nog niet echt, maar ik vond het wel fijn dat ze dat zei.
Na de pauze ging ik dus ook met een goed gevoel met het volgende vak, science, van start. Het ging over de vijf voedingstoffen en hoofdzakelijk over koolhydraten. Ik kreeg weer geen reactie van de kinderen en ben dus weer alles op het bord gaan schrijven, zodat ze toch de belangrijke informatie konden opschrijven. Ik heb dus eigenlijk de les gegeven, zoals mijn mentor dat ook doet. Ondertussen had mijn mentor al lang in de gaten hoe fijn het is om een stagiaire te hebben, dus die was het grootste gedeelte van de middag nergens te bekennen!
Opeens komt ze terug de klas in met de vraag waar ‘het zieke kind’ is. Ik wist totaal niet waar ze het over had en begreep er dus ook niets van. Ik ging op onderzoek uit en zag achterdoor in de klas een kind languit op de bank liggen, maar er zaten nog twee kinderen op dat bankje, dus ik had dit niet gezien. (Er zitten zoveel kinderen in de klas, dat je echt niet in de gaten hebt of er eentje mist of niet. Vooral als je ze nog niet allemaal kent!) De jongen werd rechtop gezet, maar viel meteen weer neer. Hij reageerde nergens meer op en was bewusteloos. Mijn mentor zei niks, ging naar buiten en ik stond daar met een bewusteloos kind en nog 40 nieuwsgierige andere kinderen. Ondertussen ontstond er in mijn hoofd al lichte paniek, want ik had wel degelijk door dat die jongen hulp nodig had! Ik heb mijn klas in bedwang proberen te houden en ben gaan uitzoeken wat mijn mentor nou eigenlijk aan het doen was. Ze was hulp gaan halen, maar ik had nog steeds niet het gevoel dat er daadwerkelijk actie werd ondernomen! Er kwamen steeds meer leerkrachten en er werd alleen maar in Bemba gesproken. Ik begreep er dus helemaal niets van waarom ze niks deden. Uiteindelijk bleek dat ze zich aan het bedenken waren hoe ze het kind naar het ziekenhuis konden brengen, want er was geen auto aanwezig. (Een ambulance bestaat in Mpongwe volgensmij niet). Het duurde mij allemaal te lang en ik stond op het punt om Katleen te bellen of ze zo snel mogelijk met een auto kon komen. Ik wilde het echt niet mee maken dat op mijn eerste stagedag een kind kwam te overlijden! Maar op dat moment kwamen ze toch zelf over tot actie. Ze hebben de jongen uit de klas getild, achter op een fiets gezet en met twee man vastgehouden en een derde persoon heeft de fiets bestuurd. Zo zijn ze naar het ziekenhuis vertrokken. Gelukkig ligt het ziekenhuis niet al te ver van de school!
Jullie kunnen je wel voorstellen in welke staat ik toen verkeerde. De leerkrachten vroegen hoe het met me ging en ik zei dus ook dat het niet goed ging. Het huilen stond me nader dan het lachen, maar blijkbaar zijn de leerkrachten het gewend, want ze moesten een beetje lachen om mijn reactie. Mijn mentor zei doodleuk ‘tot morgen’ en vertrok. Het laatste uur mocht ik dus zelf uitvogelen wat ik met de klas ging doen, want ik had al mijn lessen al gegeven.
Ik was eigenlijk nog steeds in shock, dus ben maar alle schriften gaan nakijken. Want hier moet je iedere dag alle schriften nakijken en ondertekenen zodat de kinderen dit thuis kunnen laten zien. De kinderen hebben hun lessen nog verder afgemaakt, want ze zijn niet de snelste!
Dinsdag: heb ik gelukkig geen vervelende dingen meegemaakt. De jongen scheen trouwens malaria te hebben en had de hele dag nog niets gegeten en gedronken! Hij was er ernstig aan toe en is ook in het ziekenhuis gebleven, maar hij komt er weer bovenop!
Het lesgeven was nog steeds ‘eenrichtingsverkeer’, maar ik was hier wel op voorbereid en dan verloopt je dag al heel anders. Ik zag wel al vaker een vinger in de lucht en de kinderen durfden wel al iets te vragen. Chris en ik hadden wel echt het gevoel dat het 6 lange weken gingen worden, omdat je zo weinig kunt met deze kinderen. De taal is toch echt een groot probleem. Chris had ook al een leuk spelletje proberen te doen, maar dat werkte ook al niet.
We moeten dus nog creatiever worden! We zien het maar allemaal als een uitdaging!
Veel hulp van mijn mentor hoef ik niet te verwachten, want ze vindt alles prima wat ik doe en is vaker buiten de klas dan in de klas! Ik ben blij met de begeleiding van Katleen!
’s Middags zijn er nog twee vriendinnen van Jennifer (uit Nederland) in het guesthouse aangekomen. Dit was wel gezellig om eens even op andere gedachte te komen. Zij waren al in Livingstone geweest en hadden dus veel verhalen en tips voor ons! Het was een gezellige avond!
Woensdag: ben ik vol goede moed begonnen aan de derde dag. Katleen is ook komen kijken naar een les van ons. Het ging al weer een stukje beter dan maandag en dinsdag! Er zit dus vooruitgang in en dat geeft een goed gevoel! Ik heb het idee dat de kinderen er aan beginnen te wennen dat er iemand anders voor de klas staat die alleen maar Engels praat. Ik krijg al vaker een reactie en dat is een goed begin!
Vandaag: begon ik het zelfs al een beetje leuk te vinden om naar stage te gaan. Het moet niet gekker worden! Haha! Dat was ook niet voor niks. Toen ik om 13.00u een leerkracht tegenkwam, vertelde ze al dat de kinderen blij waren toen ze me aan zagen komen lopen. Dat was dus al een goed teken! Ik heb weer al mijn lessen kunnen geven en begin zelfs al te wennen aan het idee dat ik maar 6 rekensommen in een uur kan behandelen! Aan het eind van de dag had ik nog 20 minuten over en heb ik met de kinderen galgje gespeeld. Dit sloeg erg goed aan. De kinderen hadden vrij snel in de gaten hoe het spelletje werkt. Ik had met hun afgesproken dat het woorden waren die we tijdens de lessen die dag behandeld hadden. Ook een goede oefening om te kijken of ze iets hadden meegekregen van wat ik die dag allemaal verteld had. De kinderen vonden het erg leuk en wilden zelfs nog doorgaan toen om 17u de bel ging! Een leuke afsluiting van de dag dus!
Chris en ik hebben alweer weekend. Morgen gaan we naar de school van mr. Kalima. Er is een feestdag op zijn school en dan mogen de kinderen in hun eigen kleding naar school komen en zijn er van allerlei feestelijke activiteiten. ’s Middags hebben wij nog een Bembales. Zaterdag gaan Chris en ik naar Ndola en verder zullen we wel zien wat de rest van het weekend ons gaat brengen. Het weer is hier nog steeds erg goed. Heel warm en weinig regen. Nog altijd goed vertoeven dus!
Mijn laptop doet het helaas niet meer. Mijn scherm is kapot, althans ik krijg geen beeld meer. Gelukkig is Pius, de guesthouse manager, zo lief om zijn laptop uit te lenen. Als hij dus niet aan het werk is, mag ik ‘m gebruiken. Daar ben ik wel heel blij mee, zodat ik toch aan mijn schoolopdrachten kan werken en zo nu en dan een reisverslag kan typen!
Ik wens jullie alvast een fijn weekend en tot snel weer!!
Groetjes,
Viola
De eerste vier echte lesgeefdagen zitten er al weer op. Jullie zullen vast benieuwd zijn hoe het me is vergaan! Nou, ik kan jullie eerlijk vertellen, ik heb het erg moeilijk gehad.
Ik wist dat ik niet al te hoge verwachtingen mocht hebben, maar dat ik zo ver terug naar de basis moest, heb ik niet geweten!
Maandag: was ik op van de zenuwen. Ik wist niet wat ik kon verwachten en zag er een beetje tegenop. Toen ik eenmaal voor de klas stond, waren de zenuwen gelukkig al snel weg. Het lesgeven in het Engels ging eigenlijk best goed. Alleen had ik het idee dat geen kind er iets van begreep. Als ik iets vroeg aan de kinderen, gaf er niemand, maar dan ook niemand antwoord. Als mijn mentor het vertaalde in het Bemba, gaven ze nog steeds geen antwoord. Als je vanuit Nederland gewend bent om tijdens je lessen interactie te hebben met je leerlingen, is het best moeilijk als je geen respons krijgt. Ik heb maar alles wat ik vertelde op het bord geschreven en de kinderen schreven dit dan weer over in hun schrift. Zo ging dat met de rekenles en de Engelse les. Er was dan wel een positief punt dat ik deze twee lessen vóór de pauze af heb gekregen! Ik kreeg ook al meteen de complimenten van mijn mentor dat ik het goed deed. Zelf had ik dit gevoel nog niet echt, maar ik vond het wel fijn dat ze dat zei.
Na de pauze ging ik dus ook met een goed gevoel met het volgende vak, science, van start. Het ging over de vijf voedingstoffen en hoofdzakelijk over koolhydraten. Ik kreeg weer geen reactie van de kinderen en ben dus weer alles op het bord gaan schrijven, zodat ze toch de belangrijke informatie konden opschrijven. Ik heb dus eigenlijk de les gegeven, zoals mijn mentor dat ook doet. Ondertussen had mijn mentor al lang in de gaten hoe fijn het is om een stagiaire te hebben, dus die was het grootste gedeelte van de middag nergens te bekennen!
Opeens komt ze terug de klas in met de vraag waar ‘het zieke kind’ is. Ik wist totaal niet waar ze het over had en begreep er dus ook niets van. Ik ging op onderzoek uit en zag achterdoor in de klas een kind languit op de bank liggen, maar er zaten nog twee kinderen op dat bankje, dus ik had dit niet gezien. (Er zitten zoveel kinderen in de klas, dat je echt niet in de gaten hebt of er eentje mist of niet. Vooral als je ze nog niet allemaal kent!) De jongen werd rechtop gezet, maar viel meteen weer neer. Hij reageerde nergens meer op en was bewusteloos. Mijn mentor zei niks, ging naar buiten en ik stond daar met een bewusteloos kind en nog 40 nieuwsgierige andere kinderen. Ondertussen ontstond er in mijn hoofd al lichte paniek, want ik had wel degelijk door dat die jongen hulp nodig had! Ik heb mijn klas in bedwang proberen te houden en ben gaan uitzoeken wat mijn mentor nou eigenlijk aan het doen was. Ze was hulp gaan halen, maar ik had nog steeds niet het gevoel dat er daadwerkelijk actie werd ondernomen! Er kwamen steeds meer leerkrachten en er werd alleen maar in Bemba gesproken. Ik begreep er dus helemaal niets van waarom ze niks deden. Uiteindelijk bleek dat ze zich aan het bedenken waren hoe ze het kind naar het ziekenhuis konden brengen, want er was geen auto aanwezig. (Een ambulance bestaat in Mpongwe volgensmij niet). Het duurde mij allemaal te lang en ik stond op het punt om Katleen te bellen of ze zo snel mogelijk met een auto kon komen. Ik wilde het echt niet mee maken dat op mijn eerste stagedag een kind kwam te overlijden! Maar op dat moment kwamen ze toch zelf over tot actie. Ze hebben de jongen uit de klas getild, achter op een fiets gezet en met twee man vastgehouden en een derde persoon heeft de fiets bestuurd. Zo zijn ze naar het ziekenhuis vertrokken. Gelukkig ligt het ziekenhuis niet al te ver van de school!
Jullie kunnen je wel voorstellen in welke staat ik toen verkeerde. De leerkrachten vroegen hoe het met me ging en ik zei dus ook dat het niet goed ging. Het huilen stond me nader dan het lachen, maar blijkbaar zijn de leerkrachten het gewend, want ze moesten een beetje lachen om mijn reactie. Mijn mentor zei doodleuk ‘tot morgen’ en vertrok. Het laatste uur mocht ik dus zelf uitvogelen wat ik met de klas ging doen, want ik had al mijn lessen al gegeven.
Ik was eigenlijk nog steeds in shock, dus ben maar alle schriften gaan nakijken. Want hier moet je iedere dag alle schriften nakijken en ondertekenen zodat de kinderen dit thuis kunnen laten zien. De kinderen hebben hun lessen nog verder afgemaakt, want ze zijn niet de snelste!
Dinsdag: heb ik gelukkig geen vervelende dingen meegemaakt. De jongen scheen trouwens malaria te hebben en had de hele dag nog niets gegeten en gedronken! Hij was er ernstig aan toe en is ook in het ziekenhuis gebleven, maar hij komt er weer bovenop!
Het lesgeven was nog steeds ‘eenrichtingsverkeer’, maar ik was hier wel op voorbereid en dan verloopt je dag al heel anders. Ik zag wel al vaker een vinger in de lucht en de kinderen durfden wel al iets te vragen. Chris en ik hadden wel echt het gevoel dat het 6 lange weken gingen worden, omdat je zo weinig kunt met deze kinderen. De taal is toch echt een groot probleem. Chris had ook al een leuk spelletje proberen te doen, maar dat werkte ook al niet.
We moeten dus nog creatiever worden! We zien het maar allemaal als een uitdaging!
Veel hulp van mijn mentor hoef ik niet te verwachten, want ze vindt alles prima wat ik doe en is vaker buiten de klas dan in de klas! Ik ben blij met de begeleiding van Katleen!
’s Middags zijn er nog twee vriendinnen van Jennifer (uit Nederland) in het guesthouse aangekomen. Dit was wel gezellig om eens even op andere gedachte te komen. Zij waren al in Livingstone geweest en hadden dus veel verhalen en tips voor ons! Het was een gezellige avond!
Woensdag: ben ik vol goede moed begonnen aan de derde dag. Katleen is ook komen kijken naar een les van ons. Het ging al weer een stukje beter dan maandag en dinsdag! Er zit dus vooruitgang in en dat geeft een goed gevoel! Ik heb het idee dat de kinderen er aan beginnen te wennen dat er iemand anders voor de klas staat die alleen maar Engels praat. Ik krijg al vaker een reactie en dat is een goed begin!
Vandaag: begon ik het zelfs al een beetje leuk te vinden om naar stage te gaan. Het moet niet gekker worden! Haha! Dat was ook niet voor niks. Toen ik om 13.00u een leerkracht tegenkwam, vertelde ze al dat de kinderen blij waren toen ze me aan zagen komen lopen. Dat was dus al een goed teken! Ik heb weer al mijn lessen kunnen geven en begin zelfs al te wennen aan het idee dat ik maar 6 rekensommen in een uur kan behandelen! Aan het eind van de dag had ik nog 20 minuten over en heb ik met de kinderen galgje gespeeld. Dit sloeg erg goed aan. De kinderen hadden vrij snel in de gaten hoe het spelletje werkt. Ik had met hun afgesproken dat het woorden waren die we tijdens de lessen die dag behandeld hadden. Ook een goede oefening om te kijken of ze iets hadden meegekregen van wat ik die dag allemaal verteld had. De kinderen vonden het erg leuk en wilden zelfs nog doorgaan toen om 17u de bel ging! Een leuke afsluiting van de dag dus!
Chris en ik hebben alweer weekend. Morgen gaan we naar de school van mr. Kalima. Er is een feestdag op zijn school en dan mogen de kinderen in hun eigen kleding naar school komen en zijn er van allerlei feestelijke activiteiten. ’s Middags hebben wij nog een Bembales. Zaterdag gaan Chris en ik naar Ndola en verder zullen we wel zien wat de rest van het weekend ons gaat brengen. Het weer is hier nog steeds erg goed. Heel warm en weinig regen. Nog altijd goed vertoeven dus!
Mijn laptop doet het helaas niet meer. Mijn scherm is kapot, althans ik krijg geen beeld meer. Gelukkig is Pius, de guesthouse manager, zo lief om zijn laptop uit te lenen. Als hij dus niet aan het werk is, mag ik ‘m gebruiken. Daar ben ik wel heel blij mee, zodat ik toch aan mijn schoolopdrachten kan werken en zo nu en dan een reisverslag kan typen!
Ik wens jullie alvast een fijn weekend en tot snel weer!!
Groetjes,
Viola
-
21 Februari 2013 - 22:03
Philmar Janssen:
Hoi Viola, wat weer een leuk verslag, altijd boeiend om te lezen. Nog veel plezier de komende tijd, geniet ervan. Tot over een paar weekjes. XXX
-
21 Februari 2013 - 22:03
Jack:
Dag Viola,
Wederom indrukwekkende verhalen. Belevenissen om nooit te vergeten. Dit noem ik nog eens pionieren. Let op elkaar en probeer ook te genieten.
Groet,
Jack
-
21 Februari 2013 - 22:46
Marjo Massot:
O Viola, wat een avonturen.Spannend allemaal maar lijkt me ook heeeeeel vermoeiend!!!!!!Wat een indrukken! ik hoop dat Chris en jij de komende weken nog zullen genieten en dat het lesgeven je steeds beter af zal gaan. Maar daar heb ik alle vertrouwen in! Hier is alles prima, na een heerlijke carnavalsvakantie hebben we goede adviesgesprekken gehad. Ik praat je over een paar weken bij. Nu weer over tot de orde van de dag en de kinderen goed voorbereiden op alles wat nog komen gaat. Heerlijk om je verslagen te lezen en je foto's te zien. Gelukkig mag je de laptop gebruiken, daar kun je nu niet zonder. Ik blijf je volgen, heel veel succes nog, lieve groeten, Marjo -
21 Februari 2013 - 23:44
Gertie Schrouff:
Wat een verhalen. Ik krijg die natuurlijk ook te horen via Chris. Ik wens jou veel succes toe in jullie lesgeven.
Het is een hele ervaring voor jullie daar in Zambia.
Maar je maar niet te druk als dingen niet gelijk lukken.
Gertie -
22 Februari 2013 - 10:55
Ellen Bex:
hoi Viola
het is me wat heb je een ziek kind in de klas en niemand wat je dat vantevoren even zegt,zodat je het kind in de gaten kan houden.
maar gelukkig komt het wel goed met het mannetje ,vrouwtje
lijk me inderdaad heel moeilijk les geven op deze manier.
nou meid bedank weer voor je verhaal.
heel veel groetjes ellen -
23 Februari 2013 - 10:45
Frans:
Viola,
Prachtige verhalen. Prachtige ervaringen.
Dat gaat allemaal in jullie rugzak.
Groetjes, ook aan Chris
-
23 Februari 2013 - 11:00
Gerda:
Hoi Viola ,
Wat een spannende verhalen lees ik op je link ! Gelukkig is het goed afgelopen met die zieke jongen in je klas. Gelukkig ging het de rest van de week beter op je stage.
Met ons gaat alles goed. Het is hier behoorlijk koud.
Geniet nog van al je bijzondere ervaringen en het lekkere warme weer.
Lieve groetjes van Anton en Gerda. -
25 Februari 2013 - 13:34
Karin Heerkens:
Hoi Viola,
Ik liep wat achter met lezen omdat de griep hier had toegeslagen. Nu weer bij met lezen van je ervaringen.
Ik vind het heerlijk om jouw ervaringen te lezen. Kijk al weer uit naar het volgende verslag!
Wat was dat schrikken zeg toen die jongen bewusteloos in de klasbleek te liggen. Voor ons ook onvoorstelbaar dat er niemand actie onderneemt op zo'n moment. Ik kan me voorstellen dat je je helemaal te pletter schrok zeg. Gelukkig toch goed afgelopen.
Ik denk als je na elke lesdag galgje speelt met de leerlingen dat ze misschien verder komen dan 6 sommetjes, dan gaan ze keihard werken! Voor ons niet te begrijpen als je leest hoe leerkrachten daar zijn. Te gek dat de school bijna afgebroken wordt, omdat de leerkrachten een vergadering hebben en er dus niemand omkijkt naar de leerlingen. Dat vergt van jullie toch ook wel een enorm aanpassingsvermogen, want het is zo totaal anders dan hier. Wat doen jullie veel evaring op zo!
Wel leuk om te lezen dat jullie ook erg genieten. Dat is natuurlijk ook heel belangrijk, en nodig om het vol te houden zo ver van huis.
Ga er voor en geniet!!!!
xxxKarin -
25 Februari 2013 - 14:39
Astrid Rousch:
Hoi Viola,
Ongelooflijk, wat anders is dit dan het "normale" lesgeven en leven in Nederland. Kan me voorstellen dat je zo'n eerste dagen niet weet wat je overkomt. Je pikt het allemaal goed op en kan het gelukkig ook relativeren. Gelukkig is de zieke jongen nu in goede handen. Bizar hè, dat je zo ziek gewoon op een fiets naar het ziekenhuis gebracht wordt? Je zal sterker worden en je zult heel veel leren over jezelf. Je bent altijd sterker en veerkrachtiger dan je denkt. Blijf genieten. Ik geniet in ieder geval van je levendige verslagen. Tot ziens. Groetjes van Astrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
